1998 წლის 12 ივლისის, უფრო სწორად უცუდესი დღის 13 ივლისი-ორშაბათის ღამის ორ საათზე ხელში ავიღე საწერ-კალამი მძიმედ დამწუხრებულმა და გლოვამოცული თვალებით დავცქერი ხაზებს და თითოეული ბრაზილიის კარში გატანილ გოლად მეჩვენება.
ეჰ, ჩემი უსაყვარლესი ნაკრები დამარცხდა, დამარცხდა უსასტიკესი ანგარიშით, რაც კი შეიძლებოდა წარმომედგინა 3:0. ერთი გოლი, ერთი საცოდავი გოლიც კი ვერ გაიტანეს. თუმცა გოლი რა არის, ოთხიოდე სახიფათო მომენტი ძლივს შექმნეს. ეჰ და ვაჰ. რა ტყუილად მიყვარდა დესაი, კარში შესული ბურთი უნამუსოდ გამოიტანა. დასრულდა ზაგალოს საფეხბურთო კარიერა. წავა ალბათ, დუნგაც, ბებეტოც.
საფრანგეთი კი ტრიუმფობს და ზანზარებს სიხარულით. მშურს დიდად. აი, ბედნიერი ხალხი. მშობლიური ფრანგული სტადიონები, სანატრელი ქვეჯგუფები და სამართლიანად აღსანიშნავი ბრწყინვალე თამაშები. ვგლოვობ, განვიცდი. დამიმარცხეს, გამინადგურეს მსოფლიოს ნოშიკო - ბრაზილია.
No comments:
Post a Comment