2+2 არ = 5

დრო მიდის, ყველაფერი აჩქარებულია. გარშემო ამბები ხდება. მე 21-ე საუკუნეში ვცხოვრობ, თუ რაც ჰქვია იმას ყველაფერს, რასაც მე პირადად ცხოვრებას ვეძახი (ეჭვი მაქვს, ვცდები). რატომ ვახსენე 21-ე და ერთი მარტივი მიზეზის გამო: მე ვერ ვგრძნობ იმას, რომ ჩემი ქვეყანა მანდ იმყოფება მენტალურად. ან შეიძლება ამას ჰქონდეს სხვაგვარი ახსნა: მე ჩამოვრჩი მოვლენების განვითარებას და ვეერაფერიც ვეღარ გამიგია. ჩემი პატივცემული ბლოგიზა კი შემირქმევია სათანადო სახელი, ვერაფერს დაუწუნებ. ჩემს გარშემო შავბნელი, მაგრამ საკმაოდ ძვირადღირებული ელექტროენერგიით განათებული 90-იანების მძიმე ოხშივარი მეგრძნობინება. თუმცა ვცრუობ, მაშინ უფრო მშვიდად და თამამად შემეძლო, თანაც ჩემს სიტყვებში ღრმად დარწმუნებულს განმეცხადებინა ყველგან და ყოველთვის: ამ ჩემს დემოკრატიულ საქართველოში რასაც მინდა და როცა მინდა, მაშინ ვიტყვი-თქო. მაააგრამ ,,, ნურას უკაცრავად. აბა ერთი კარგად დაფიქრდი და კარგად აწონ-და-მერე-კიდევ-დაწონ-და-მერე-კიდევ-აწონ-და-მერე-კიდევ-დაწონე:ემანდ, შენს სიტყვებს ვინმე შენი ახლობელი არ გადააყოლონ. მოკლედ, აი რაღაცნაირი, სრულიად საცოდავი ადამიანის თუ ადამიანის მსგავსი არსების გამოსახულება მაქვს და მე მეცოდება ჩემი თავი.რატომ???რომ უნდა ვიფრთხილო, რომ უნდა დავაკვირდე, რომ უნდა ჭადრაკის თამაშივით ავაწყო ლაპარაკის შემდეგი სტრატეგია, რომ უნდა განვჭვრიტო, რას გამოიწვევს ეს ყველაფერი. და მერე მე მშურს დიოგენესი და მე ვწუხვარ, რომ მე ის არ ვარ და რომ მე არ შემიძლია კასრში ჩასახლებულმა ზემდგომ სასტავს ვაუწყო: ,,ერთი, შენ შემოგევლე, მზეს ნუ მიჩრდილავ, რაა!'' და მაინც,,, ღრმად მწამს და მჯერა 2+2 არ = 5 (ყოველ შემთხვევაში ჯერ-ჯერობით მაინც)