და დღეს ცრმელები ამაოააა და საერთოდაც ამაოა სულ ყველაფერი.
ყველზე დიდი ფურუნკული თუ როდესმე გინახავს, ის ვარ ამჟამად მე და წარმოდგენის ნატამალი არ გამაჩნია, რა საშუალებით გავსკდე ... ბაახ! ოჰ, რამდენი გესლი, შხამი და სიბინძურეა ჩემში. ეყოფოდა მთელი პლანეტის მოწამვლას. როგორ მეცოდება საკუთარი თავი და როგორ მეზიზღება იგივე საწყალი თავი. რამდენი ხანია ბოღმა-ბაღლამად ვიღვრები და ამის თავი და თავი რა უსუსურ რამეშია , რომ იცოდე ... ოხ, ცხოვრებავ, შენი დედა ვატირე, რა მეგრული აჯიკასავით გამიმწარდი.
life, you are the hell, so I'm not afraid to be thrown there ...
და საერთოდაც მეზიზღება ყველა და ყველაფერი და მენატრება მთები: დიდები, ჩუმები, ბრაზიანები ... ახვალ, ააღწევ, შეგცივდება, ფილტვები გასკდომამდე დაგებერება ... ლურჯზე ულურჯესი ცა და ძალიან დიდი მზე, სითბო, სინათლე, სიყვარული ... უცებ და მოულოდნელად ჩამუქებული ირგვლივეთი, ხეებში გაჩხერილი ნისლები, სველი ბალახი და უხმაურესი გრუხუნი ... მთა და მთაზე შეფენილი ტყეები, ყელამდე ბალახი და სივრცე და თავისუფლება და სიუზარმაზარე ...
ამასობაში: არცთუ უცხო გრძნობა დაგლეჯილი ნერვების, ყელში გაჭედილი სიმწარის და აწითლებული თვალების. ცხოვრება მთელი ძალღონით მიისწრაფვის 2000 წლისკენ და შემდეგ ...მაგრამ მერე? როგორ? რითი? რანაირად? მხოლოდ საკუთარი თავის ანაბარა და საოცარი თავდაუჯერებლობა იმავე საკუთარ თავში. ტვინში ფუთფუთებს ათასი და ათი ათასი დიდი და პატარა და საშუალო პრობლემა.
... წავიდოდი სადმე შორს, მთების ძირს და გადავთარმნიდი მოემს. Life has no meaning-ო და მოემი სულაც არ იყო უტვინო. ,,Of Human Bondage"
...
No comments:
Post a Comment